[…] Marco Polo böyle konuşmuş: - Sizin satranç tahtası, efendim, iki ahşabın bir birleşimidir: abanoz ve akçaağaç. Senin aydınlatılmış bakışın daldığı çapa, bir kuraklığın içinde yetiştirilmiş bir gövden kesilmiştir: Lifler nasıl yerleştirildiğini görüyor musun? Burada çizilmiş gibi ufak bir düğümenin izleri görebilirsin: erken baharın bir gününde bir tomurcuk çıkmaya çalışmıştı, ancak gecenin şebnemi, çıkmasından ona vaz geçirmiş.[…] – İşte burada daha büyük bir gözenek: belki bir larvanın yuvası olmuş; bir ağaçkurdu olamazdı çünkü doğar doğmaz kazmaya devam ederdi, ancak ağacın kesilmesinin sebebi, yaprakları kemiren bir tırtıl olabilirdi…Bu yamuk kenarı yanındaki dışarı çıkar kareye uysun diye marangozun tarafından kazılmıştır…Ufacık, düz ve boş bir ahşap parçasının içinde okunabileceği şeyler Kublai’yı batırıyordu; Polo zaten, abanoz ormanlarından, nehirlerin kenarına akan sallardan, iskelelerden ve pencerelerde oturan kadınlardan bahsetmeye gelmişti…Italo Calvino, Görünmez Şehirler, 1972